YENİ EVDE YENİ GECELER-2. KISIM

 Momo geldi ve bana garip bir bakış attı. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum fakat Momo bir an normal bir şekilde bakarak "Bugün bize gelsene sohbet ederiz" dedi. Ben ise biraz düşündüm ve yutkunarak "peki" demiştim hızlı adımlarla eve doğru yürümeye başladım. Eve geldim hızlı adımlarla odama doğru yöneldim kapıyı açtım ve içimden bir ses duraksamamamı istedi gibi hissettim etrafıma baktım kimse yoktu kendimi garip hissediyordum annem seslendi. 

Annem: Oğlum yemek yiyoruz hadi gel. 

Luka: Tamam anne geliyorum. 

Aşağı indim babam yoktu. 

Luka: Babam nerde?

Annem: Çalışıyor bugün fazla çalışması gerekiyormuş. 

Ben: Peki hadi masaya oturalım. 

Annem: Hemen oğlum. 

Yemeğimi yemeye başladım ve bir an dona kaldım garip hissediyordum. Odama çıkmaya karar vermiştim. Hiçbir şey demeden odama yöneldim elime telefonumu aldım ve bir şeyler izlemeye başladım. Sonra uyuya kaldım kabus gördüğümü hissediyordum ve kapının açılma sesini duyduğumu hissediyordum. Rüyamda bir yazı görüyordum ve şöyle yazıyordu "Gerçek gözlerinin önünde" o kişinin dediklerini anlamaya çalışıyordum ve bir anda uyandım etrafıma bakıyordum o kişinin ne dediğini düşünüyordum. Şu şekilde diyordum "Hangi gerçek gözlerimin önünde ne olabilir ki ben sadece normal bir şekilde hayatını sürdüren bir insanım değil mi?". O sırada kapıdan içeri siyah hırkalı biri geldi hırkanın şapkasını kafasına geçirmiş ve hiçbir şekilde yüzü gözükmüyordu. Bana doğru yürümeye başladı geri geri gidiyordum hırkasının şapkasını çıkardı ve bir anda uyandım evet bu bir rüyaydı. Rüya mı yoksa kabus mu içimden şunu diyordum "Keşke yüzünü görebilseydim neden uyandım ki dur dur belki de rüyamdaki kişi momo hayır hayır değildir değilmi off daha fazla düşünmeyeceğim". Aşağı indim anneme haber vermeden kapıdan dışarı çıktım. Momo ile karşılaştım. Selam vermeden yoluma devam ettim ve telefonum çaldı arayan kişi annemdi telefonu sessize aldım ve yürümeye devam ettim. Biraz daha yürüdükten sonra eve dönmeye karar verdim. Eve yöneldim ve eve varmıştım.

Annem: Nerdesin sen? Beni çok korkuttun. Seni o kadar aradım hiç cevap vermedin?

Ben: Anne konuşucak havamda değilim. 

Annem: Bir şey mi oldu?

Ben: Hayır yani aslında evet. 

Annem: Anlat bakalım seni dinliyorum. 

Ben: Çok kötü bir rüya gördüm. Anne hatta rüya bile değildi tam bir kabustu. 

Annem: Ne gördün anlat dinleyeyim seni? 

Ben: Rüyamda bir kişi benimle konuşuyordu. Aynen şu şekilde diyordu "Gerçek gözlerinin önünde" sonra ise siyah hırkalı ve hırkasının şapkasını kafasına geçirmiş biri geldi. Tam onun suratını görücektim fakat o sırada uyandım anne sence hangi gerçek benim gözümün önünde? 

Annem: Canım bu bir kabus o kadar kafana takmamalısın. 

Ben: Peki anne ben biraz dışarı çıkacağım eve gelince konuşalım. 

Annem: Tamam oğlum çok geç kalma. 

Evden çıkmıştım annemin dedikleri umrumda bile değildi. Şöyle düşünüyordum; sonuçta ben bu kabusu gördüm ve o dedikleri hiç normal değildi. Hem o hırkalı kişi %100 Momo'ydu. Bunları düşündükten sonra karşıma Momo çıktı.

Momo: Merhaba Luka nasılsın? Seni görmek çok güzel. 

Luka: Eee güzel gayet güzel sen nasılsın?

Momo: Bende iyiyim seni görünce selam vermek istedim. 

Luka: Momo sana bir şey diyeceğim.

Momo: Tabii ki söyle seni dinliyorum. 

Luka: Ben seninle konuşmak istemiyorum, aramıza mesafe koyalım. 

Momo: Neden böyle diyorsun sen benim çok iyi bir arkadaşımsın. 

Luka: Bak momo sen normal bir kız değilsin sen de bir gariplik var ve ben bunu fark ediyorum. Beni anladın mı?

Momo: Seni gayet iyi anlıyorum Luka.

Oradan uzaklaşmıştım artık hava kararmıştı. Eve girdim ve annem girer girmez bana "şu çöpü atarmısın oğlum?" dedi. Bir şey demeden çöpü aldım kapıyı açtım ve karşıda küçük bir kızın oturduğunu gördüm hemen yanına gittim.

Kızla konuşmaya çalıştım fakat kafasını bile kaldırmıyordu ona sürekli sorular soruyordum. Aniden kafasını kaldırdı, beni ürküten kıpkırmızı gözleri vardı.

 

Luka: Hey neden öyle bakıyorsun?

Kız kahkahalar atmaya başladı. Oradan uzaklaşarak çöpü atıp eve gittim. Camdan kıza bakmak istedim. Camın perdesini açtım. Kız kafasını camın aşağısından kaldırdı. O anki refleks ile yerimden sıçradım. Kız bir şeyler diyordu, anlayamıyordum. Sanki o an dünyam durmuştu. Çok korkmuştum. Kız ise hala bana bakıyordu. Hızlı adımlarla ordan uzaklaşıp odama kapandım. Sessiz bir müzik açıp onu dinlemeye başladım ve ne yazık ki uyuya kalmışım. Artık yaşadıklarımın hepsini anneme anlatma vakti gelmişti. Annemin yanına gittim. Yaşadıklarımın hepsini anlattım. Annem bana piskolok tedavisi görmem gerektiğini söyledi ve ben annemi tersledim "Ne yani sen benim delirdiğimi mi düşünüyorsun?". Annem bu dediğimi kafasını sallayarak onayladı. O an sinirle evden çıktım. Annem ne demeye çalışıyordu yani artık anneme bile güvenemiyordum. Kendi öz annem bile delirdiğimi düşünüyordu. Yürümeye başladım gözlerim dolmuştu nedenini bilmiyordum. Karşıma Momo çıktı ve neden ağladığımı sordu. Ben de göz yaşlarımı silip oradan uzaklaştım. Momo arkamdan bağırarak şunu demişti.

Momo: BOŞUNA AĞLAMA ANNENİ GERİ KAZANAMAYACAKSIN!

O an beynim duraksamamı söyledi gibi hissettim arkamı döndüm ve ona baktım o bana bakarak arkasını dönüp gitmişti. Doğru söylüyordu annemi geri kazanamayacağım. O çok haklı annem benden taraf değil eve gittim telefonumu elime alıp Momo'ya mesaj yazdım.

 

Luka: Özür dilerim...

Momo: Ben de özür dilerim o cümleleri dememem gerekiyordu. Lütfen beni bağışla. 

Luka: Önemli değil. Yarın saat 15:00'te parkta buluşalım mı?

Momo: Olur saat 15:00'te oradayım. 

Luka: Tamam, iyi akşamlar. 

Momo: İyi akşamlar. 

Ve böylece Momo ve Luka'nın arası düzelmişti ve artık çok güzel bir dostlukları vardı. Aynı zamanda luka artık Momo'ya ön yargı ile bakmayacaktı.

Devam edecek...