EVET! BEN BAŞARDIM

Küçüktüm o zamanlar çok küçüktüm derslerim berbattı, herkes benle dalga geçerdi çünkü tek başarısız olan bendim, evet bendim.

Derslerime çok iyi çalışmama rağmen hiçbir şey anlamıyordum.

Abim, ablam, amcam hatta annem ve babam onlarda başarıcağıma inanmıyorlardı. Başaramazsın, yapamazsın diyorlardı.

Özellikle babam yaptığım her şeyi küçümsüyordu ve bende onların sözlerine yenik düştüm. O zaman kendime olan özgüzenim yoktu, içimdeki his başaramazsın sen hiçbir şeyi beceremezsin diyordu. 

Bu konu sadece derslerle ilgili değildi dış görünüşümle de ilgiliydi. İnanır mısınız ben 8 yaşımda 45 kiloydum ve o küçücük boyumla daha fazla gösteriyordum.

Bununla ilgili de dalga geçiyorlardı. Özellikle yengem bana "ay sen 100 kilo mu oldun" diyordu ve bunu yüzüme yüzüme söylüyordu.

Bir gün annem, ben ve yengem bahçede oturuyorduk. Yengem durur mu anneme kızın kilo almış hem de çok kilo almış diyip gülüyordu.

Evet annem de güldü beni hiç savunmadı. Ben eve gittim hüngür hüngür ağlamaya başladım.

Yanımda kim vardı dersiniz, kardeşim vardı, down sendromlu olmasına rağmen her şeyi anlıyordu, evet anlıyordu, çünkü ikimizde küçümseniyorduk.

Dışarı bile çıkamıyordum çünkü çok savunmasız ve kilolu gözüküyordum. Okulda herkes suçunu benim üstüme atardı bende utanıyordum herkesten, konuşamıyordum.

Bir gün okuldan eve gelirken "ben neden bunları dinliyorum? ben her şeyi yapabilirim, sadece onlar bana engel oluyor." diye düşündüm.

Eve gelip sevinçli bir şekilde soru çözmeye başladım.

İnanır mısınız ben başarıyordum, evet ben başarıyordum. 

Çözdüğüm tüm sorular doğruydu öyle heycanlıydım ki, başaracağıma inanıyordum. Devam edip 2-3 saat boyunca ders çalışıp soru çözdüm. Evet hepsi doğruydu heyecanla yarın okula gitmeyi bekliyordum.

Evet şimdi o gün bu gündü okula gidip öğretmenlerime ne kadar başarılı olduğumu anlatacağım gün.

Koşa koşa okula gittim ve artık dışarı çıkabiliyordum, kimse benle dalga geçmiyordu çünkü ben başarmıştım.

Okula vardığımda ise öğretmen beni tahtaya kaldırdı sorduğu tüm soruları doğru bildim, buna öğretmen de şaşırmıştı. 

Öğretmen bana Saliha sende bir değişiklik var dedi ben de bu sözü gülümseyerek onayladım.

Aradan zaman geçti eve döndüm. Annem okul nasıldı dediğinde ilk defa çok güzeldi diyebildim. 

Şimdi ise geriye sadece kilom kalmıştı, hemen spor yapmaya başladım ve artık sadece bir öğün yiyordum.

Sporu 57 gün sonra bıraktım. Tartıya çıktım ve artık 40 kiloydum 5 kilo vermiştim ama hedefim bu değildi.

Hedefime ulaşmak için sporu 12 gün uzattım. 12 gün sonunda ise tartıya çıktım, hedefime ulaşmıştım 38 kiloydum. Evet başarmıştım 7 kilo vermiştim ve bugün benim doğum günümdü 9 yaşıma giriyordum. Tüm akrabalarımı çağırmıştım, 2 saat sonra hepsi geldi tabii beni görünce şok oldular özellikle de yengem.

Bu hikayede anlattıklarımın hepsini onlara da anlattım.

Bir insanın dış görünüşü hakkında asla dalga geçmemelerini de söyledim.

Benim bir şey başaramayacağıma inanan aileme ise her insan eninde sonunda başaracaktır merak etmeyin dedim, iyi ki de demişim.

Aslında bu doğum günü bir ders verme operasyonuna dönmüştü.

Herkes dersini anlayınca bu konuşmayı bitirdim ve doğum gününe devam ettik.

Herkes pastasını yedikten sonra gitti, benimde üstümden büyük bir yük kalkmış oldu. Ayrıca sizinle dalga geçenler varsa onları takmayın. (ben benle dalga geçenleri dikkate aldım da n'oldu)

Sizin dış görüşünüzde sizden başka kimseyi ilgilendirmez bunu unutmayın.

SİZ SADECE ÇİZDİĞİNİZ YOLDAN DEVAM EDİN